Ks. Alfons Sobierajczyk – niezłomny proboszcz Wielkiego Buczka

Alfons Sobierajczyk urodził się 1 sierpnia 1874 r. w Złotowie, w mieszczańskiej rodzinie. Jego ojciec Antoni był stolarzem, matka Paulina z Ograbiszewskich gospodynią domową. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Chojnicach, następnie kontynuował naukę w Gnieźnie, gdzie otrzymał 17 maja 1892 r. stypendium z „Towarzystwa Pomocy Naukowej” 15 marek miesięcznie. Stamtąd pobierał nauki w gimnazjum nakielskim, z którego przeniósł się do Starogardu Gdańskiego, gdzie zdobył maturę w 1894 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w seminarium duchownym w Pelplinie w 1899 r. Zanim został proboszczem w Wielkim Buczku pełnił posługę jako wikary w kilku parafiach diecezji chełmińskiej – w Radowiskach, Starogradzie, Przełkowie, Stężycy, Luzinie.    

Do Wielkiego Buczka ksiądz Sobierajczyk trafił w 1904 r. Zastał tam ludność na wskroś polską, z dziada pradziada zasiedziałą i zapracowaną na niezbyt urodzajnej ziemi. Ludność spragnioną słowa polskiego skupiona wokół starego szachulcowego kościoła. Czekały tu na nowego proboszcza liczne obowiązki duszpasterskie i patriotyczne. Nauka przygotowywania do sakramentów świętych była jednocześnie nauka czytania i pisania po polsku. Organista Franciszek Młodzianowski uczył miejscową ludność polskich pieśni kościelnych i świeckich. Z inicjatywy księdza proboszcza powstały w Wielkim Buczku chór kościelny, biblioteczka Towarzystwa Czytelni Ludowych, kółko rolnicze. A trzeba pamiętać, że działo się to w czasach, gdy Buczek, jak cała Złotowszczyzna znajdowały się w granicach państwa niemieckiego, a państwo polskie istniało tylko w mowie i pieśni polskiej, tylko w sercach tych, którzy przetrwali.

Szczególną rolę odegrał ksiądz Sobierajczyk w latach 1919 – 1921, gdy ważyły się losy przynależności Krajny do odradzającego się państwa polskiego. Decyzją traktatów pokojowych Wielki Buczek pozostał w granicach Niemiec, choć granica niepodległej Polski przebiegała tak niedaleko. Z łąk leżących nad Łobzonka widać było Polskę.  Mimo nacisków i fali wyjazdów ksiądz Sobierajczyk pozostał w Buczku, odpowiadając na wezwanie ks. Bolesława Domańskiego z pobliskiego Zakrzewa –  „Bóg nas na tej ziemi bez przyczyny nie zostawił”. Jego postawa spowodowała, że tylko nieliczni parafianie opuścili ojcowiznę i wyjechali do Polski.

Już w 1923 r. powstał w Wielkim Buczku oddział Związku Polaków w Niemczech. Później powstały również Towarzystwo Szkolne, Towarzystwo Młodzieży Polskiej wraz sekcją sportową, a w 1935 r. drużyna harcerska. Ksiądz Sobierajczyk był na każdym zebraniu – radził, pomagał. Szczególne znaczenie dla zachowania polskości mieszkańców Buczka miało utworzenie w 1929 r. prywatnej szkoły polskiej. Uroczystość, która odbyła się 7 czerwca 1929 r., opisuje szczegółowo założona wtedy kronika szkoły. Pierwszy do zgromadzonych rodziców i dzieci przemówił wzruszony ksiądz proboszcz. Szkoła mieściła się początkowo w izbach domu gospodarza Jana Kluczki i ks. Alfonsa Sobierajczyka. Uczęszczało do niej od 56 – 94 dzieci i była to, po szkole w Zakrzewie, największa polska szkoła na Pograniczu. Staraniem księdza Sobierajczyka powstała również polska ochronka, która działała w prywatnym domu proboszcza. Gdy okazało się, że przydałoby się boisko sportowe, z pomocą pospieszył ksiądz proboszcz, dzierżawiąc na ten cele swoje pole. Szkoła polska stała się głównym ośrodkiem życia polskiego wsi. Obchody polskich świąt państwowych i uroczystości katolickich, wieczornice, spotkania towarzyskie, akademie papieskie, obchody gwiazdkowe, przedstawienia teatralne i teatru kukiełkowego, kuligi, wycieczki, zawody sportowe – nic nie odbywało się bez pełnej troski obecności księdza proboszcza. Jego zaangażowanie, wielkie serce zapewniły mu wielki autorytet nie tylko wśród Polaków, ale całej społeczności parafii.