Krajniacy śpiewają

Co wieś, to pieśń – mówi stare porzekadło. No właśnie! Tak to bywało, gdy tekstów drukowanych (a co dopiero tych wyśpiewywanych w telewizji, Internecie czy na własnych domowych nośnikach dźwięków) po prostu nie było, a jeśli były – to naprawdę niewiele. Drukowane śpiewniki – przede wszystkim kościelne – pożyczane były i przechodziły z rąk do rąk. Stanowiły niezwykle skarby rodzinne, tak więc – były to najczęściej śpiewy „domowe”, takie najczęściej z pamięci, z posłyszenia „z głowy”. Stąd też słowa, nie do końca zapamiętane albo zapamiętane inaczej zastępowano nieco innymi, stąd też powstawały nowe wersje, nieco, potem coraz bardziej różniące się od oryginału. 

Każda więc miejscowość, także (a może przede wszystkim) ta najmniejsza posiadała „swoje” piosenki, pieśni. Swoje, bo zamiast nazwy wioski sąsiedniej, gdzie piosenkę posłyszano, wstawiało się nazwę własnej. I tak to pieśni i piosenki wędrowały sobie po całym naszym wielkim obszarze kulturowym. Polskim obszarze kulturowym, który przecież stał się przez długi okres czasu terenem przynależnym do trzech zaborców. Te wpływy też były oczywiste w tych wędrownych tekstach. A więc – co wieś – to pieśń.

A Wielki Buczek jest wioską szczególną

wsią leżącą na Krajnie Złotowskiej, zwanej w okresie międzywojennym, kiedy było tu wciąż jeszcze państwo niemieckie – Pograniczem – Grenzrnark. Ten właśnie czas był dla naszych terenów szczególny – tuż za Nicą była już odrodzona Polska… Rozpoczął się wtedy niezwykły ruch patriotyczny, ruch spod znaku Rodła, kiedy na Zlotowszczyźnie powstawały polskie organizacje ze Związkiem Polaków na czele, działały polskie szkoły, towarzystwa młodzieży, kola teatralne i sportowe.