Rodło

W 1918 r., po 123 latach zaborów, na mapy Europy powróciła Polska. Niestety nie wszyscy Polacy mogli się z tego cieszyć. Traktat Wersalski nie zapewnił odtworzenia pierwotnych granic sprzed rozbiorów. Wiele milionów Polaków pozostało wciąż poza granicami Polski, w tym duża część Krajny Złotowskiej. A stało się tak, gdyż wiele ziem obecnego powiatu złotowskiego należała do rodziny Hohenzollernów, którzy byli spokrewnieni z brytyjską rodziną królewską i wykorzystując swoje wpływy doprowadzili do tego, że ziemie te nie wejdą w granice odradzającego się państwa polskiego. Po roku 1918 nasiliły się ruchy polonijne na terenie Prus Wschodnich. Zaczęły tworzyć się różne organizacje, w tym jedna z najprężniej działających – Związek Polaków w Niemczech (1922 r.). Polacy byli szykanowani i represjonowani. Chcieli symboli, które utożsamiałyby ich polskość i pochodzenie. Od 1918 r. na tych terenach obowiązywał kategoryczny zakaz używania symboli polskości – godła i flagi polskiej. Tak więc zaczęły być prowadzone prace nad  stworzeniem nowego

symbolu. Za wzór przyjęto rzekę Wisłę, przy której brzegach narodziło się państwo polskie. Graficznie zilustrowała to młoda graficzka Janina Kłopocka. Ostatecznie nowy symbol Polaków uzyskał kształty wystylizowanej rzeki Wisły w białym kolorze, z zaznaczeniem Krakowa, a wszystko na czerwonym tle. Kolorystyka nawiązywała do tradycyjnych barw Polski. Powstanie Znaku Rodła było też swoistą odpowiedzią na rodzące się ruchy faszystowskie po dojściu Hitlera do władzy, który za swój symbol przyjął swastykę.

Nazwa Rodło to wykorzystanie liter z dwóch słów: rodzina i godło. Tak więc znak ten, to symbol łączący wszystkich Polaków poza granicami macierzy. Najlepiej sam znak opisuje autor jego nazwy Edmund Jan Osmańczyk:

„Znak wiernej rzeki Wisły, kolebki narodu polskiego i znak królewskiego Krakowa, kolebki kultury polskiej”.

„Oto nasze Rodło, które nie jest herbem, ani godłem, Ale znakiem łączności z całym Narodem Polskim i jego duszą”.

Ze Znakiem Rodła związana jest także „Pieśń Rodła”. Słowa napisał Edmund Jan Osmańczyk, melodia – Janowa Kaczmarkowa. A oto jej słowa: